Pałac nad Zalewem Szczecińskim wśród najbardziej luksusowych obiektów na świecie

Trafiając na listę Condé Nast Johansens, pałac w Trzebieradzu został wyróżniony w szczególny sposób. To pierwsza nieruchomość położona w Polsce, która została zakwalifikowana do tej grupy. Na ekspertach ogromne wrażenie zrobiło malownicze położenie Pałacu Manowce, a także luksusowe wnętrza, wypełnione antycznymi meblami.

Pałac Manowce połozony jest nad samym brzegiem Zalewu Szczecińskiego, otoczony rozległą puszczą, z dala od najbliższej wsi. Manowce to w tej części Europy jedno z niewielu pięciogwiazdkowych miejsc, które można wynająć na wakacyjny wypoczynek tylko dla siebie oraz swoich przyjaciół i rodziny. Historia pałacu to gotowy scenariusz filmowy – ze starym doktorem, który zbudował ten pałac, Trzecią Rzeszą i Armią Czerwoną.

Niedawno obiekt został odrestaurowany i odzyskał swój oryginalny neoklasycystyczny blask, a wnętrza są jakby wyjęte z epoki. W istocie, pałac jest często miejscem sesji filmowych i fotograficznych. Odbywają się tutaj szkolenia firmowe i przyjęcia. Można tu również spędzić wakacje. Mimo odosobnionego położenia, z Pałacu Manowce można dojechać w zaledwie 45 minut do centrum Szczecina i w 1,5 godziny – do szczecińskiego lotniska w Goleniowie.

Condé Nast Johansens jest bardzo cenionym źródłem informacji dla osób szukających luksusowych miejsc na wakacje i imprezy. Ich selekcji dokonują eksperci, wybierając spośród najlepszych obiektów na całym świecie – tylko nieliczne zostają zakwalifikowane do kolekcji. Condé Nast jest globalnym koncernem medialnym, wydającym tak znane tytuły jak „Vogue”, „GQ”, „Glamour”, „Vanity Fair”, „Tatler”, „Wired” i wiele innych. „Vogue” i „Glamour” mają polskie edycje.

Pałac w Trzebieradzu (do 1945 roku – Haffhorst) został zbudowany w neoklasycystycznym stylu na początku XX wieku, prawdopodobnie według projektu Theodora Blessa. Inwestorem i pierwszym właścicielem był Georg Wegner, naczelny lekarz i dyrektor szpitala na Pomorzanach w Szczecinie.

Wcześniej, od 1754 roku w tym miejscu działała smolarnia, a następnie – także skład drewna oraz miejsce jego załadunku i spławiania.

W 1923 roku nieruchomość nabył Eduard Silbernagel. Sprzedał ją w roku 1941 Narodowosocjalistycznej Ludowej Opiece Społecznej (Nationalsozialistische Volkswohlfahrt – NSV), która przeznaczyła pałac na ośrodek szkoleniowy dla działaczy partyjnych (niem. Gauschule), a pozostałe budynki na dom dla matek (niem. Mutterheim). W czasie II wojny światowej nieruchomość nie została zniszczona. Pod koniec kwietnia 1945 roku zajęły ją wojska radzieckie, a w tym samym roku utworzono tu placówkę Wojsk Ochrony Pogranicza.

Od końca lat 40. do początku lat 90. XX wieku pałac był wykorzystywany do celów wypoczynkowych, początkowo przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, a następnie jako ośrodek kolonijny władz administracyjnych Warszawy. W latach 90. nieruchomość została zakupiona przez prywatnego inwestora, który rozpoczął przebudowę pałacu i pozostałych budynków, ale porzucił tę inwestycję. Zabytkowy budynek przez wiele lat niszczał. Ostatecznie pałac i park trafiły w ręce nowego właściciela, który przywrócił im dawną świetność.